Die mooie vogel

De vogel die ik zo graag wilde zien vloog tegen mijn raam, pal voor mijn gezicht. Ik herkende hem aan de kleuren... Met de snelheid van 90 km die ik reed betekende het zijn ( of haar) dood. Ik schrok, maar kon niet stoppen. Ik was net vertrokken uit Mount Field: het oudste nationaal park van Tasmanië. En ik ging er heen omdat daar 11 van de 12 endemische (alleen op Tasmanië voorkomend, nergens anders te zien) vogels te bewonderen waren. Maar het park was dicht: vanwege de bosbranden. Ik heb op een camping in de buurt overnacht. 

Nu heb ik dus een van die endemische vogels gezien. Dood dus. Net als al die andere dieren die dood op of langs de weg liggen. Veel, heel erg veel dus. Daar kan ik maar niet aan wennen, ik kan de dode dieren vaak ook niet ontwijken, ze liggen op de weg en je rijdt erover heen. Ik zag tot nu toe een (1) levende Wombat, maar ik zag wel 200 dode Wombats langs de weg, en nog veel meer dode Kangaroos en  Wallibies, en andere dieren. Zelfs ik heb tot nu toe drie keer ( gelukkig) voor een overstekende kangaroe kunnen stoppen. 

Het gebeurt bijna allemaal in schemer en donker. En het schijnt verbazingwekkind te zijn hoeveel wilde dieren er dan de weg oversteken. 

Al twee keer heb ik een truck gezien die langzaam rijdt en de dode dieren en kadavers van de weg “plukt”, opruimt dus. 

Ik heb vandaag 250 kilometer gereden door de bergen. Ontelbaar veel bochten genomen ( ik ben er moe van nu) maar het was adembenemend mooi. Een paar wandelingen gemaakt onderweg. Hier is het echt wildernis.  En nu ben ik in Strahan Aangekomen. Morgen ga ik op cruise: met een boot de Gordon rivier op, weer de wildernis in.